Субҳон аст Он ки коинотро аз ҳеҷ офарид,

Ва онро бо афзол ва мадад фаро гирифт.

Муборак аст Аллоҳ, ки ситоишҳояш шумурда намешавад,

Ва дар ҳадду адад маҳдуд намегардад.

Аллоҳ, Аллоҳ, Парвардигори ман, шарике надорад,

Аллоҳ, Аллоҳ, маъбуди ман ва паноҳгоҳи ман.

Аллоҳ, Аллоҳ, ман бо Ӯ иваз намехоҳам,

Аллоҳ, Аллоҳ, мақсуди ман ва такягоҳи ман.

Аллоҳ, Аллоҳ, ман наметавонам ситоишашро шуморам,

Ва ман умед надорам ҷуз Ӯ барои рафъи зарар ва шиддат.

Аллоҳ, Аллоҳ, ман Ӯро мехонам ва аз Ӯ мепурсам,

Аллоҳ, Аллоҳ, умеди ман ва такягоҳи ман.

Эй Ягона, эй Ҳай, эй Қайюм, эй Подшоҳ,

Эй Аввали азалӣ, эй Охири абадӣ.

Ту бениёз аз ҳамтоҳо ва шарикон ҳастӣ,

Ту муқаддас аз ҳамсар ва фарзанд ҳастӣ.

Ту ёрӣ ҳастӣ барои касе, ки роҳҳояш танг шудаанд,

Ва барои касе, ки ба ӯ мусибате аз ғам расидааст.

Ту наздик, ҷавобгӯ, ва касе ҳастӣ, ки ба Ӯ ёрӣ ҷӯянд,

Ва Ту, эй Парвардигор, барои умедворон дар интизорӣ ҳастӣ.

Ман аз Ту хоҳиш мекунам, ки маро бубахшӣ ва бар ман раҳм кунӣ,

Ман аз Ту хоҳиш мекунам, ки аз ман ҳар каҷиро дур кунӣ.

Ман аз Ту хоҳиш мекунам, ки маро ҳидоят кунӣ ва роҳнамоӣ кунӣ,

Ба он чӣ ҳақ аст дар амали ман ва эътиқоди ман.

Ман аз Ту хоҳиш мекунам, ки маро басанда кунӣ ва ғанӣ гардонӣ,

Бо фазли худ, эй Аллоҳ, эй сутуни ман ва такягоҳи ман.

Ман аз Ту хоҳиш мекунам, ки бар ман назар кунӣ, ман аз Ту хоҳиш мекунам, ки маро ёрӣ кунӣ,

Ман аз Ту хоҳиш мекунам, ки қалби манро бо ҷисми ман ислоҳ кунӣ.

Ман аз Ту хоҳиш мекунам, ки маро муҳофизат кунӣ ва ҳифз кунӣ,

Эй Парвардигори ман, аз бадии касе, ки ситам мекунад ва касе, ки ҳасад мебарад.

Ман аз Ту хоҳиш мекунам, ки маро зинда гардонӣ ва маро бимиронӣ,

Дар ҳолати басират ва эҳсон ва роҳнамоӣ дар роҳи рост.

Ман аз Ту хоҳиш мекунам, ки маро гиромӣ дорӣ ва маро баланд бардорӣ,

Ман аз Ту хоҳиш мекунам, ки маро дар биҳишти абадӣ ҷой диҳӣ.

Бо хешовандон ва дӯстдорони ман, моро иҳота кун,

Бо фазл ва саховат дар ин дунё ва рӯзи фардо.

Ман рӯи худро ба сӯи Ту гардондам, эй Аллоҳ, дар ниёзмандӣ,

Барои расидан ба маъруфи ҷории Ту бе интиҳо.

Ва ман дастамро дароз мекунам, бо илтиҷо,

Ба сӯи Ту дар ҳолати фақр ва фаровонӣ.

Ва мегӯям, бо эҳтиёҷе, ки аз ман ҷудо намешавад,

Эй Сарвар, эй Карими рӯй, дасти маро бигир.