প্ৰেমিকৰ দৃষ্টিৰে প্ৰেমিকৰ প্ৰতি শান্তি,

আৰু জ্ঞানীসকলৰ মাজত নীৰৱতাই ভাষণ।

তেওঁলোকে ইশাৰাৰ দ্বাৰা ভাব প্ৰকাশ কৰিলে,

আৰু তাত তেওঁলোকৰ বুদ্ধি একমত হ'ল।

তেওঁলোকে দৃষ্টিৰে কথা পাতে, শব্দৰে নহয়,

তেনে, যি এটা আত্মাত আছে, সেয়া অনুপ্ৰেৰণা।

এইজন তাত, আৰু সিজন ইয়াত যেতিয়া তুমি চাওঁ,

আৰু এইজনৰ গোপনীয়তা সিজনৰ গোপনীয়তাৰ সৈতে।

তেওঁলোকৰ গোপনীয়তাসমূহ মিলিত হয়, আলিঙ্গন কৰে, আৰু জড়িত হয়,

যেতিয়া তেওঁলোকৰ শৰীৰ বেলেগ হয়।

এইজন সিজনৰ বিষয়ে কয়, আৰু সিজন এইজনৰ বিষয়ে,

যি তেওঁলোকক প্ৰেৰণ কৰা হয়, কলমে লিখে।

বিৰোধ পতিত হ'ল আৰু তেওঁলোকৰ ভাষণৰ পৰা তাৰ শব্দ,

কাৰণ তেওঁলোকে ঐক্যৰ অক্ষৰক ভাল পায়।

তেওঁলোকে "হয়, তোমাৰ সেৱাত" ক'বলৈ অভ্যস্ত হ'ল আৰু তাত একত্ৰিত হ'ল,

কাৰণ "নহয়" মহৎ লোকৰ বাবে নিষিদ্ধ।

তেওঁলোকৰ আচার-ব্যৱহাৰ স্বৰ্গীয় লোকৰ দৰে, তেওঁলোকৰ চৰিত্ৰ

নবীসুলভ; তেওঁলোকে ঈশ্বৰীয় আৰু মহৎ।

তেওঁলোকৰ ইচ্ছা, আত্মা, আৰু ভাগ্য পিছে,

আৰু সৎকৰ্মসমূহ আগত।

তেওঁলোকৰ বাবে, দানৰ সৈতে হাত বিস্তৃত,

আৰু তেওঁলোকৰ ভৰিয়ে তেওঁলোকৰ দায়িত্ব পূৰণত দৃঢ়ভাৱে থিয় দিছিল।

তেনে, যাত্ৰা হৈছে জ্ঞান, আৰু বুদ্ধি হৈছে পথপ্ৰদৰ্শক,

প্ৰভু হৈছে লক্ষ্য, আৰু ৰছুল হৈছে নেতা।