Hyggið á elskaran á elskan er friður,

Og tøgn millum vitandi er talu.

Teir savnaðu útsøgnina gjøgnum ábendingina millum teirra,

Og við henni vóru teir skilningar í semju.

Teir tosa við eygunum, ikki við orðum,

Tí tað, sum er í einans sál, er íblástur.

Hesin er har, og tann er her, tá ið tú sær,

Og loyndarmálið hjá hesum er við loyndarmálið hjá tí.

Loyndarmál teirra hittast, elska og umfevna,

Meðan kroppar teirra skiljast.

Hesin tosar um tann, og tann um henda,

Tað, sum verður sagt teimum, skriva pennarnir.

Ósemja datt burtur og orðing hennara úr talu teirra,

Tí teir eru bergtiknir av stavum sátt.

Teir vórðu vanir at siga “Ja, til tín tænasta” og sameinaðust við tí,

Tí “Nei” er bannað teimum æruverdu.

Siðir teirra eru sum hjá fólki Paradís, atburður teirra

Er profetiskur; teir eru gudiligir og æruverdir.

Lystir teirra, sjálv og lagnur eru aftanfyri,

Og gerðir teirra rættvísu eru frammanfyri.

Fyri teir, hendur verða útstrektar við gávum,

Og føtur teirra standa fastar í at uppfylla tað, sum er skyldugt.

Tí ferðin er vitan, og vit eru leiðarar,

Harrin er málið, og Sendiboð er leiðari.